Fanny

Aan het eind van de 19de eeuw, bij een van de eerste verenigingen (Jouve) in Lyon, had Fanny Dubriand de gewoonte haar achterste te laten zien om spelers die met 0-13 van haar verloren had­den, te vernederen. De verliezers waren gedwongen haar billen te kussen. Of het echt waar is weten we niet. In ieder geval gebruikt men sindsdien de uitdrukking: “Émbrasser Fanny” (Fanny kussen of omhelzen).

Volgens een ander verhaal was Fanny aan de vooravond van de eerste wereldoorlog serveerster in een café in Grand Lemps in het noorden van Frankrijk. Zij liet zich omhelzen door verliezers die geen enkel punt tijdens een spel behaalden. Deze omhelzing was een troost, een schade­vergoeding. Tot op een dag de burgemeester van de regio ook bij haar kwam om te worden getroost. Had Fanny iets tegen hem? Het is in ieder geval zo dat ze boven op een stoel klom, haar rokken omhoog deed en wat hield ze hem voor? Haar andere wangen, waarop meneer de burgemeester trouwens zonder blikken of blozen, twee dikke klap­zoenen gaf. Dat was het begin van een lange traditie.

Helaas hebben de meeste verenigingen geen “Fanny” als lid. Daarom hebben veel bouleclubs op een prominente plaats een afbeelding of buste van een Fanny in het verenigingsgebouw. De spelers of een team die met 13 – 0 gewonnen hebben nemen hun slachtoffers mee naar Fanny met de verplichting een kniebuiging te maken en een kus te geven op de billen van Fanny.

Wanneer het een goede speler betreft die het ongeluk heeft Fanny tegen te komen, dan halen de wat mindere spelers weer eens opgelucht adem. Hun zelfvertrouwen is weer wat opgekrikt. Al ben je nog zo goed, de bal blijft rond. Een prachtige psychologische oplossing om het spel voor iedereen aangenaam te houden. Een schitterende folkloristische traditie, en een wonderlijk verhaal dat nog steeds voortleeft.